آئین مستان

افتاده بین حجره و آبش نمی دهند

میگوید آب آب و جوابش نمی دهند

این قوم جاهلی که به دست امام خویش

آب از برای کسب ثوابش نمی دهند

حاجت به آبِ روی زمین ریختن نبود

یک رو به قبله را که عذابش نمی دهند

از بس که کف زدند و شده هلهله به پا

ماندم درون خانه عروسی است یا عزا

در کودکی ای آنکه زدی مشت بر زمین

حالا به جاش آمده زهرا بیا ببین

تو از شنیده های غمش قد خمیده ای

اکنون ببین هر آنچه که قبلا شنیده ای

در پشت درب بسته ی حجره نشسته است

یك مادری كه خسته و پهلو شكسته است

مادر تلاش كرد ولی درب بسته را

دست شكسته اش نتوانست وا كند

این پشت در نشسته یا افتاده از نفس

دستش بلند شد پسرش را دعا كند

میگفت ای خدا نكند مثل كربلا

این بار هم كسی سری از تن جدا كند

آمین فوج فوج كبوتر بلند شد

تا سایه ای برای تنت دست و پا كند

لب تشنه ، دست و پا زده ای مانده بی پناه

این حجره جلوه ایست ز گودال قتلگاه

کدر شده آسمون هوا چه دلگیره

یکی توی غریبی دلخسته می میره

شبیه صیدی که  تو دام صیاده

اجل بالا سرشه اونم گرفتاره

صورتش و روی خاک نهاده نهاده نهاده

جوون امام رضا جواده جواده جواده

وقتی نفس می زنه خونی می شه لبهاش

می لرزه از تب زهر تموم سرتا پاش

خیره نگاش به دره منتظر باباست

پا رو زمین میکشه ذکر لبش زهراست

شده باغ آرزوش چه بی برگ

 شبیه فاطمه شده جوون مرگ

صورتش و روی خاک نهاده نهاده نهاده

جوون امام رضا جواده جواده جواده

جنازش رو میبرن  تو سایه آفتاب

تا همه گریه کنن بازم واسه ی  ارباب

دلا بسوزه همه واسه غم عظما

برای اون بدن بی سر عاشورا

تن حسین رو به خون کشیدن

زیر پای اسبا کوبیدن

آن شب درون حجره مردی ناله می کرد

با ناله اش خون گریه باغ لاله می کرد

آن شب گلی پژمرده در دست خزان بود

از نیش خاری خسته قلب باغبان بود

پروانه را بال و پری از کینه می سوخت

آن شب دلی از تشنگی در سینه می سوخت

آن شب جواد ابن الرضا در تاب و تب بود

چون جد مظلومش حسین خشکیده لب بود

از تشنگی مرغ دلش فریاد می زد

آتش به دام و دانه ی صیاد می زد

جاری ز جام دیده اش خوناب می شد

مانند شمعی پیکر او آب می شد

با اشک چشمش باغ دین را زنده می کرد

بر گریه ی او همسر او خنده می کرد

در نوبهاران نخل عمرش گشت بی برگ

در نوجوانی همچو مادر شد جوان مرگ

در حال اغما نقش لب رازی مگو داشت

گویی به زهرا مادر خود گفت و گو داشت

می گفت آخر رشته ی عمرم گسستند

آنان که پهلوی تو را از در شکستند

جواد الائمه غریبه

ای مرگ مدد کن که من زار بمیرم  

ای زهر خلاصم کن و بگذار بمیرم

بگذار در این خانه که غمخانه من بود

تنها و غریب از ستم یار بمیرم

بگذار با سوز درون و لب عطشان

یکبار زنم ناله و صد بار بمیرم

بگذار که چون فاطمه هنگام جوانی

در خانه ی در بسته ی خود زار بمیرم

جواد الائمه غریبه

بگذار که بی شیون و آرام شوم آب

 چون شمع که سوزد به شب تار بمیرم

بگذار در این خانه در بسته ی خاموش

 از یار کِشم محنت و آزار بمیرم

بگذار چو مرغی که قفس قتلگه اش بود

 بیگانه و تنها و گرفتار بمیرم

جواد الائمه غریبه

دردا که گشت با من

 بیگانه یار جانى

با دست خود مرا کشت

 لب تشنه در جوانى

واویلتا واویلا

من از نفس فتادم

 بر خاک رخ نهادم

او مى زند به مرگم

 لبخند شادمانى

واویلتا واویلا

بر دیده ام ستاره

 در سینه ام شراره

با قلب پاره پاره

 رفتم ز دار فانى

واویلتا واویلا

دردا که گشت با من

 بیگانه یار جانى

با دست خود مرا کشت

 لب تشنه در جوانى

واویلتا واویلا

ای آتش زهر جفا

درقلب من کردی اثر

از سوز جان سوز عطش

در سینه می سوزد جگر

خلصنی یارب خسته ام

از خنده های همسرم

کس ناله هایم نشنود

مشتاق روی مادرم

در بسترم تابیده شد

تصویر عشق فاطمه

خیز ای عمو عباس من

آبی بیار از علقمه

خوش آمدی ای مادر

رنجور من ای قد کمان

مادر ببین مانند تو

من هم غریبم هم جوان

گویی که این آب روان

مهریه زهرا نبود

گویا که این خشکیده لب

زریه زهرا نبود